Χιόνι

Από μικρό παιδί λάτρευα το χιόνι .Είχα την ευτυχία τότε που ήμουνα μικρός να ρίχνει πολύ χιόνι.Έφευγα από το σπίτι και αν δεν ερχόντουσαν να με μαζέψουν δεν έμπαινα μέσα με τίποτα . Τα μαγουλάκια μου ήταν κατακόκκινα . Θυμάμε χωνόμουνα στο χιόνι έως τα γόνατα και βάλε, αλλά αυτό δεν με ένοιαζε καθόλου αρκεί που άνοιγα νέους δρόμους διασχίζοντας το απαλό χιόνι.

Ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήταν τα αυτοκίνητα που προλάβαιναν πρώτα να πατήσουν αυτά το χιόνι, νόμιζα ότι το κατέστρεφαν και για τιμωρία δεν θα ξανά έριχνε άλλο . Ευτυχώς τότε είχαμε λίγα αυτοκίνητα .Χθες το βραδύ το σαββατόβραδο ήταν τέλειο.Πήγα στον ΙΑΝΟ και παρακολούθησα το Νότη Μαυρουδή με την παρέα του, - να πατέ είναι μόνο τα Σάββατα-σε μια απίθανη ποιοτική υπεροχή παράσταση.Βγήκαμε Σταδίου και τραβήξαμε για Σύνταγμα να πάρουμε το τελευταίο τρένο στις 02 π.μ. του Μετρό .
Χιόνιζε υπέροχα , μισούσα τα αυτοκίνητα που πατούσαν το φρέσκο χιόνι, ήταν και τόσα πολλά λες και ήταν μεσημέρι.Τα παρτέρια όμως της παλιάς Βουλής ήταν κάτασπρα . Στην πλατεία Συντάγματος το χιόνι έπεφτε πυκνό ,μυθική εικόνα , μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό είχαμε γίνει κάτασπροι . Υπέροχα !Φθάσαμε "Πλακεντία".Τέλεια όλα άσπρα . Το αμάξι σκεπασμένο . Άρχισα να του βγάζω το λευκό μανδύα . Με ποιο δικαίωμα καταστρέφω τη στιγμή της φύσης ;Μισώ τον εαυτό μου που με τις ρόδες μου πατώ το φρέσκο χιόνι του δρόμου.